Hindi ito rebyu
Hindi naman talaga irerebyu rito ang mga “dokyu” ni PGMA/AFP. Sino ba namang walang magawa ang kusang-loob at buong-sigasig na magtitiyagang panoorin at tapusin ang mga “dokyu” na’to? Tsaka sining ang nirerebyu sa blog na ito, hindi basura.
Kaso lang, tatlong istasyon ng TV ang nagagamit ng gobyerno kaya maya’t maya na lang ay naipapalabas ang mga “dokyumentaryo” na ito. Kaya hindi natin masisisi kung may mga karaniwang tao na makailang ulit na itong napanood, lalo na kung mahilig silang magpalipat-lipat ng istasyon. Isipin nyo, kahit pa labag sa loob nyo ang makabisado ang themesong ng Pinoy Big Brother, ano ba naman ang magagawa nyo kung kahit saang sulok na lang kayo magpunta, ito ang pinapatugtog?
Pinakatampok sa mga “dokyu” ang Paglaban sa Katasiklan 1017 na nagtatangkang ipaliwanag sa karaniwang mamamayan ang mga dahilan kung bakit kailangang ideklara ni PGMA ang Proclamation 1017 – dahil na nga raw sa sabwatan ng extreme Left at extreme Right, sa simplistikong paliwanag nga ni Mike Defensor, na eto na, eto na raw ay sabwatan ng mga elementong gagamit na ng baril, kaya may banta ng karahasan at kaguluhan na gusto nilang maiwasan. (Habang patay-malisya sila sa sistematikong karahasang inihahasik ng AFP/PNP/CAFGU sa daan-daang walang-labang mamamahayag, aktibista, lider-masa at karaniwang mamamayan na tinakot, ipinapatay o minasaker nila. Hindi ba ‘yun kaguluhan? Hindi ba ‘yun ang tunay na kataksilan?)
Bukod dito, mayroon pang ibang “dokyumentaryo” na anti-komunista naman ang tema. Ganito ‘yung tipo ng mga bidyo na pinapalabas ng AFP at gobyerno sa mga baryo, at me kadobol noon na mga pelikula ni Chuck Norris (ngayon siguro mas marami pang pagpipilian dahil sa “trend”, o sistematikong produksyon ng mga pelikulang “patriotic” at “anti-terrorist” mula sa Hollywood). Sa mga “dokyu” na ito ipinapalaam at biibigyang-babala ang madla sa masasamang katangian umano ng rebolusyonaryong kilusan na kinakatawan ng CPP-NPA-NDF. Halimbawa, sila ay nagpapatayan sa isa’t isa; kapag napaghinalaan ka, ikaw ay hindi patas na lilitisin at saka agad na papatayin; at syempre pa, wala raw Diyos ang mga komunista.
Hindi na nga bago ang ganitong propaganda ng gobyerno. Matagal na itong kinokondena ng mga rebolusyonaryong pwersa at maging ng mga progresibo na dinadawit ng AFP at gobyerno sa red-baiting at witchhunt laban sa mga komunista, at pinaghihinalaang komunista. Kumbaga, nakakasuka at nakakarindi na. Ang tendensya na nga, maging ng rebyuwer na ito, ay agad itong idismis bilang basura kahit hindi pa naman napapanood nang buo ang mga “dokyu” para mahanapan man lang ng kahit kaunting artistikong merit bilang katubusan. (HAHAHA!)
Pwera biro, bagamat alam naman ng mga progresibo at rebolusyonaryo, gaya na lang ng organisadong hanay ng mga artista, manunulat at aktibistang pangkultura, kung ano ang ibig sabihin at gustong ipalaganap ng mga “dokyu” na ito, mahirap ang maging kampante sa implikasyon at epekto nito sa masang manonood. Kung ang mga mulat ay madaling magsabi na ito ay basura, madaling isantabi at ‘wag nang pansinin o patulan ang mga “dokyu” na ito, hindi ganoon ang kaso para sa mas marami na hindi pa matalas o kritikal sa anumang nasasagap nila sa masmidya.
Ang totoo nyan, hindi lang ito sa hanay ng masa. Dahil hindi naman pantay-pantay ang kamulatan natin, ang mga “dokyu” na ito ay pwede pa ring maghasik ng kalituhan, takot at alinlangan sa hanay ng mga masasabi na nating organisado o mulat na. Kung tutuusin ay hindi lang naman mga bidyo-dokyu ng gobyerno ang kasali rito pero kumbaga, sa sopistikado at “malikhaing” opensibang pangkultura ng imperyalismo at naghaharing-uri, ito na nga ang pinakagarapalan at pinakamagaspang na panlilinlang na “maihahandog” nila sa atin.
Nariyan din kasi, sa iba’t ibang antas, ang kusa at di-kusang pagtangkilik natin sa mga kanta, commercial, jingle, game shows, beauty contests, teleserye, fantaserye, pelikula, paketbuk at kung anu-ano pang anyo ng sining at masmidya. Sa ilang kaso, gaya na nga ng trahedya sa game show na “Wowowee” ay malalantad ang malagim na epekto nito sa masa. Mas mahabang talakayan pa ito kung gusto nating suriin at ungkatin, pero tiyak na may kaugnayan din sa pagpapalabas ng gobyerno ng mga “dokyu” sa ngayon.
Mahirap talaga ang maging kampante ngayon. Kaya nga sa kabila ng pananakot at panggigipit, tuloy ang mga rebolusyonaryo at progresibong artista at aktibistang pangkultura sa kampanya para patalsikin ang matatawag na natin ngayong DIKTADURANG ARROYO.
Isa na nga sa pinakamahusay na paraan para labanan ang ganitong klase ng “opensibang pangkultura” ay ang paggawa ng sariling “dokyu” ng mga rebolusyonaryo at progresibo. Kung sa labanan lang ng mga “dokyu,” marami nang mga bagong grupo ng dokyumentarista at manggagawa sa awdyo-biswal ang naglalabas ng mga progresibong dokyu hinggil sa iba’t ibang isyu, gaya ng masaker sa Hacienda Luisita, buhay sa tabing-riles, at maging sa calibrated preemptive response (CPR) na mapanupil na patakaran din ni Arroyo. Ang ilan sa mga ito ay kinilala at naparangalan pa nga ng Gawad CCP para sa Alternatibong Pelikula at Bidyo, at iba pang instituyon sa pelikula.
Ang hamon na lamang para sa mga grupong ito gaya ng Southern Tagalog Exposure, Tudla, Sipat, Ibon Foundation, EILER, Kodao Productions at iba pa ay ang mas sistematikong pagpapalaganap ng mga ito para matunghayan at matangkilik ng mas maraming manonood, dahil syempre ay wala namang istasyong NBN, RPN at IBC ang mga grupong ito. Mainam ang pagmamaksimisa sa mga espasyong gaya ng mga film festivals, mga rali at pagtitipon at maging sa maikling timeslot ng programang DOKYU sa istasyong ABC-5.
Gayundin, ang tungkulin sa pagpapalaganap ay tungkulin di lamang ng mga grupong awdyo-biswal, kundi ng iba pang aktibista at organisador. Ang mga huwarang dokyu ay magagamit nila sa pagmumulat, pagpapakilos at pag-oorganisa ng masa sa mga komunidad, lugar ng trabaho, eskwelahan at iba pang lugar ng konsentrasyon ng masa. Sa ganito, mas maagap na makukuha ang mga puna at mungkahi ng masa para maikonsidera sa pagpapaunlad ng mga susunod na dokyu, o ng mga lumang trabaho na pwede pang i-edit. Sa ganito rin makikita ang aktwal na epekto ng mga progresibong dokyu sa pagbabago ng kultura at pagpapakilos sa masa.
Ang mga grupong ito ay hindi na rin kailangang bansagang “communist front,” gaya ng akusasyon ng bayarang saksi at “makabagong MAKAPILI” na si Jaime Fuentes sa Kodao Productions. Kasi naman, mayroon namang sariling mga dokyu ang Artista at Manunulat ng Sambayanan (ARMAS) na isang kasaping organisasyon ng NDF. Isa pa, mas mabilis, mas mahusay at mas “astig” pa nga ang mga dokyu ng awdyo-biswal na grupong Isnayp ng Romulo Jallores Command ng NPA sa Bikol na gumawa ng mga dokyung Bagati, Sulo kan Bikol, mga “videoke version” ng mga rebolusyonaryong awit gaya ng “Martsa kan Bikolandia”, at serye ng mga ala-newsreel na dokyung “Dagundong kan Bikol.”
Sa ibang larangang gerilya ng NPA, hindi na nga lang dokyu ang napoprodyus, gaya ng pagtatangka ng mga Pulang mandirigma at masa na maging prodyuser at artista sa sariling pelikula sa isang sonang gerilya sa Masbate. Pinagtagpo na rin ang dulaan at bidyo sa dokumentasyon ng isang live performance (syempre, sa bundok!) ng mga full-length musicale tungkol sa kasaysayan ng Pilipinas gaya ng nagawa ng Pulang Bagani Command sa Lipunan at Rebolusyong Pilipino: The Musicale at Red Alimaong Platoon ng Mindanao sa bidyong Hukbo sa Katawhan.
Katuwang ng pagpapalaganap ng mga rebolusyonaryo at progresibong bidyo ang pagbabasura at paglalantad sa mga “dokyu” ng gobyerno. Ibig sabihin, dapat maging maagap sa pagsisiyasat sa epekto ng mga ito sa masa at maging sa mga aktibista. Ang paglalantad sa mga kasinungalingan nito ay dapat tapatan ng matiyagang paglilinaw at pagpapaliwanag.
* * *
Pahabol: Noong una, gusto ko lang maging kwela at sabihin na ang direktor ng mga “dokyumentaryo” ni PGMA/AFP ay si Lupita Aquino-Kashiwahara, na noon ay higit na nakilala para sa kanyang obra-maestrang Minsa’y Isang Gamu-gamo (na tungkol sa pananatili ng Base Militar ng US sa Pilipinas at maaalala sa pagpapasikat ng linyang “My brother is not a pig!” ng superstar na si Nora Aunor.)
Ngayon, si Lupita Aquino ay nagiging notoryus na lang sa kanyang bigong pagtatangka na i-workshop sa four basic emotions at hand gestures itong si PGMA. (Ebidensya: apparently crude motivation and direction para sa “I’m Sorry” statement for the “lapse in judgment” noong Hunyo 2005; at ang parang adik na pagka-perky sa lifting ng Proclamation 1017 noong unang linggo ng Marso 2006.)
No comments:
Post a Comment